Ερμηνεία: Δημήτρης Μητσοτάκης

Την πόρτα πίσω μου έκλεισαν και έσβησα τα φώτα
Και σκέφτηκα ότι ποτέ δε θα΄μαι σαν και πρώτα
Είναι βαριά η μοναξιά, είναι βαρύ το χρέος
Δεν κάνω τίποτα θαρρώ μα ο ρόλος μου σπουδαίος

Και ότι συμβαίνει γύρω μου δεν το αναγνωρίζω
Εγώ που πάντα ήθελα όλα να τα γνωρίσω
Μα κάποιος άλλος θα μου πει τώρα πια τι να κάνω
Να κλάψω ή να χαμογελώ, να ζήσω ή να πεθάνω

Θέλω να πω μια προσευχή για σένα και για μένα
Για όλα αυτά που χάνουμε, για όλα τα αγαπημένα
Μα η προσευχή μου δε μπορεί να τους καλύψει όλους
Πλούσιους, φτωχούς, ρεαλιστές, μα και ονειροπόλους

Είναι κατάρα ή ευχή αυτό που μας συμβαίνει
Είναι το χθες που έφυγε ή το αύριο που μπαίνει
Είναι της μέρας συννεφιά ή της νυχτιάς αστέρι
Θεός και διάολος μαζί χορεύουν χέρι χέρι

Δε ξέρω ποιος φταίει, γελοίοι, μοιραίοι
Πληρώνουν τα χρέη, σελίδα που καίει
Φοβάμαι πως τώρα που έφτασε η ώρα
Θα έρθει σα μπόρα, να δώσει τα δώρα
Κομμάτι δικό σου, η αλήθεια το φως σου
Μη λες δε σε νοιάζει. μη λες δε πειράζει
Ο φόβος που σκιάζει, ο κόσμος τρομάζει
Μη λες δε πειράζει, μη λες δε πειράζει

Αν το αύριο είναι σα το χθες, το αύριο δε μου κάνει
Θέλω να έχει χρώματα, πλατείες, σιντριβάνι
Θέλω να έχει μουσικές, ανθρώπους να χορεύουν
Να έχει χαμόγελα, αγκαλιές, ποτέ να μη στερεύουν

Ερμηνεία: Χάρης Μιχαηλίδης

Μα τι συμβαίνει κι είμαστε ξένοι
Μέσα στη πόλη αυτή την άδεια είσαι εδώ και πουθενά
Και γω τι κάνω, κερδίζω ή χάνω
Έχω ξεχάσει τα όνειρα μου και ποιος είμαι γενικά

Θέλω πολύ να πάω αλλού,
σε μια άλλη όχθη του μυαλού
Ή έστω ναι, ένα καφέ,
με το κορίτσι μου ή με τα παιδιά

Όχι δεν είμαι εδώ, λείπω από καιρό
Αυτή η ζωή δε μου ταιριάζει, δεν τη θέλω, τι να πω
Θάλασσα ή αλλού, στην άκρη του βουνού
Θέλω να βλέπω μακριά κι όχι τους τοίχους του σπιτιού

Κοιτάζω γύρω, μα που να γείρω
Σε κάποιον ώμο να ακουμπήσω, να μου πει βάστα γερά
Μα ο δίπλα φεύγει και με αποφεύγει
Σα να του σκότωσα τη μάνα ή να του κλεψα λεφτά

Από παιδί ζητούσα να με αποδέχονται γιαυτό που είμαι
Έφευγα στα κλεφτά, με τους φίλους μου να παίξω μπάλα
Και τώρα που μεγάλωσα,
τα ίδια πράγματα ζητάω τι να πω…

Ερμηνεία: Σαββέρια Μαργιολά

Που να έρθω να σε ψάξω
που να έρθω να σε βρω
να σ’ αγγίξω, να μ’ αγγίξεις
να σου πω πως σ’ αγαπώ

μες τα χρόνια της χολέρας
μες τη πόλη αυτή τη γκρι
σα ποντίκι μες τη φάκα
σα πουλί μες το κλουβί

να σ’ αγγίξω, να μ’ αγγίξεις να αποκτήσουμε ζωή

έλα λίγο να βρεθούμε, μες του δρόμου τα μισά
δως μου τη χαρά
μες τα χρόνια της χολέρας, εποχή της μοναξιάς
να μ’ αγαπάς
μες τα χρόνια της χολέρας, να μας σώσει ο έρωτας

πάει καιρός που έχει περάσει
δε μπορώ να θυμηθώ
απ’ το τελευταίο σου χάδι
ή που μου πες σ’ αγαπώ

δώσε μου από τη μοναξιά σου
να σου δώσω απ’ την οργή
και στα αποκαΐδια πάνω
θε να στήσουμε γιορτή

να σ’ αγγίξω, να μ’ αγγίξεις να αποκτήσουμε ζωή

Αν ο θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή
Θα ντυνόμουν λιτά, αφήνοντας ακάλυπτο
Όχι μόνο το σώμα μου αλλά και τη ψυχή μου

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν
Που νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν
Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν
όταν παύουν να ερωτεύονται..

Ερμηνεία: Ερωφίλη

Και τώρα που ανοίξαμε την πόρτα που θα πάμε
Σε ποιους ίσκιους δροσιά θα αναζητάμε
Μα τα πόδια πονάνε
Και οι ώρες περνάνε
Που πάμε

Και τώρα που ανοίξαμε τα φώτα τι θα δούμε
Συνήθισαν τα μάτια στο σκοτάδι να κοιτούνε
Και είναι η πόλη μου ξένη
Η χαρά μου χαμένη
Που πάμε

Η χαρά μου πως σπάει
Σε κομμάτια και πάει
Που πάμε
Είμαι εδώ περιμένω
Της ζωής μου το τρένο
Φοβάμαι

Και τώρα που βρεθήκαμε και πάλι τι θα πούμε
Πρέπει από την αρχή να γνωριστούμε
Να σου πω καλημέρα
Πως περνάω τη μέρα
Πως ζούμε

Και τώρα που μάθαμε απ την αρχή να περπατάμε
Άραγε θυμόμαστε να πολεμάμε
Θα γκρεμίσουμε τα τείχη
Θα ανεβάσουμε το πήχη
Θα ζούμε

Και τώρα που ανοιξαμε τη πόρτα, ας βγούμε…