Αμόρφωτος βλάκας μιλάει
Λαμόγιο σε κυβερνάει
Και εσύ δε μιλάς, μα που θέλεις να πας
Μήπως θέλεις να ζήσεις και εσύ
Μήπως θέλεις να φας και ψωμί
Μήπως θέλεις δουλειά και να κάνεις παιδιά
Και δικαίωμα να έχεις χαρά
Που τα βρήκες αυτά κερατά
Έχεις σκύψει κεφάλι, σου αρκεί αυτό το χάλι
Μουδιασμένος σε ζάλη, για να τρων οι μεγάλοι
Έχεις σκύψει πολύ, έχεις γίνει χαλί
Υπηρέτης σε μία πορδή
Που γεννήθηκε μέσα στα λούσα
Που ναι κάθε αξία απούσα
Που σε έχει ιδιοκτησία
Μήπως έχεις καμιά απορία
Και όλο αυτό εμένα με σκάει, με πονάει
με τραβάει μες το βούρκο της μοίρας με πάει
Η καρδιά μου δακρύζει, το κενό μου φωτίζει
και μια λίμνη το δάκρυ γεμίζει

Έχω μια λίμνη στεναγμών μες τη ψυχή κρυμμένη
και να ξεφύγω προσπαθώ μα κείνη επιμένει
έχω μια λίμνη που βαθιά κρύβω τη μοναξιά μου
εκεί θα πνίξω τους καημούς, εκεί και τη χαρά μου

οι βόμβες που πέφτουν εκεί
που είναι ασήμαντη κάθε ζωή
και στρωμένοι οι δρόμοι νεκροί
αρρωστημένη σκηνή….άκου

η ψυχή μου πονάει πολύ
όταν βλέπω νεκρό ένα παιδί
δε με νοιάζει αν είναι από αυτούς ή τους άλλους
ποιος αντέχει αυτή τη σκηνή
κι όμως έχεις χαθεί
είσαι απλά στην TV
σου τρυπάει το αυτί
μια φωνή, μια κραυγή
μια εικόνα φριχτή
έχεις απλά βαρεθεί
στριμωχτεί, κουραστεί
δεν αντέχεις αυτή τη ζωή
να αντιδράσεις δεν ξέρεις και πως
όταν νιώθεις συνέχεια νεκρός
σαπισμένος, τελειωμένος
χαλασμένος τελευταίος τροχός
Και όλο αυτό εμένα με σκάει, με πονάει, με τραβάει
Μες το βούρκο της μοίρας με πάει
Η καρδιά μου δακρύζει, το κενό μου φωτίζει
και μια λίμνη το δάκρυ γεμίζει

έχω μια λίμνη στεναγμών μες τη ψυχή κρυμμένη
και να ξεφύγω προσπαθώ μα κείνη επιμένει
έχω μια λίμνη που βαθιά κρύβω τη μοναξιά μου
εκεί θα πνίξω τους καημούς, εκεί και τη χαρά μου

τα ιερά, τα βέβηλα μέσα μου χτίσαν πύλες
δαίμονες κι άγγελοι μαζί φυλάνε Θερμοπύλες
κι απ τον ματιών μου τις πηγές κυλάει ένα δάκρυ
σαν τραγουδώ για το χαμό απ΄του γκρεμού την άκρη

(Κλείνω τα μάτια πετώ, δεν αντέχω να ζω
Να κοιτώ το κενό, να μιλώ με τη φρίκη)
(Μένω γυμνός, με κοιτάζει ο Θεός
Πληγιασμένος νεκρός, μόνο ο πόνος αυτός μου ανήκει)

Και όλο αυτό εμένα με σκάει, με πονάει, με τραβάει
Μες το βούρκο της μοίρας με πάει
Η καρδιά μου δακρύζει, το κενό μου φωτίζει
και μια λίμνη το δάκρυ γεμίζει

Έχω μια λίμνη στεναγμών μες τη ψυχή κρυμμένη
(Αμόρφωτος βλάκας μιλάει
Λαμόγιο σε κυβερνάει)
και να ξεφύγω προσπαθώ μα κείνη επιμένει
(οι βόμβες που πέφτουν εκεί
που είναι ασήμαντη κάθε ζωή)
έχω μια λίμνη που βαθιά κρύβω τη μοναξιά μου
(να αντιδράσεις δεν ξέρεις και πως
όταν νιώθεις συνέχεια νεκρός)
εκεί θα πνίξω τους καημούς, εκεί και τη χαρά μου