«Ο θυμός είναι κινητήριος δύναμη για δημιουργία»

 

Η οικογένεια των Ελλήνων τραγουδοποιών άνοιξε πριν από λίγο καιρό τις πόρτες της σε ένα νέο μέλος, το οποίο έφερε ως δώρα γνωριμίας δέκα τραγούδια και ένα ορχηστρικό, ενορχηστρωμένα από το Νίκο Κούρο, με τη συνοδεία ορισμένων γνωστών μουσικώνόπως ο Χριστόφορος Κροκίδης και ο Δημήτρης Μαργιολάς. «Αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος» αναγράφεται στο εσώφυλλο του δίσκου και τα τραγουδάκια μου είναι νότες στα χαμένα/ μικρά εγκληματάκια προμελετημένα σε ένα στίχο του. Ας τον ακούσουμε, λοιπόν, προτού δικαστεί από τον χρόνο της μουσικής…

 

Κατ’αρχήν οι συστάσεις: υπηρετείς τη μουσική ως δημιουργός αλλά και ως δάσκαλός της. Σωστά;

Ναι, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια ξεκίνησα να εργάζομαι ως μουσικός, σε ταβέρνες και κέντρα διασκέδασης αλλά και ως δάσκαλος σε ωδεία. Αυτό για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο, που μαζί με τις σπουδές μου στα ανώτερα θεωρητικά της μουσικής μου προσέδωσε ισχυρά εφόδια στις μουσικές μου αναζητήσεις. 

 

Πότε  «πρωτοάνοιξαν οι πόρτες» μέσα σου της δημιουργίας τραγουδιων και τι θα συναντήσει κανείς στο δίσκο σου;

Η σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε σε μικρή ηλικία. Θυμάμαι έντονα το πρώτο δίσκο των Beatles που αγόρασα ή το πρώτο τραγούδι του Χατζιδάκι που με έβαλε ο δάσκαλος της κιθάρας να μάθω. Αργότερα ήρθε το ροκ, η τζαζ, η κλασσική μουσική αλλά και το λαϊκό τραγούδι που εκτίμησα ιδιαίτερα, όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε ταβέρνες. Νομίζω ότι ένα προσεχτικό αυτί θα ακούσει αυτές τις επιρροές στα τραγούδια μου. Άλλωστε οι μουσικές επιρροές είναι σαν τις  ανάσες. Όπως μπαίνουν μέσα σου και σου δίνουν ζωή, έτσι πρέπει να ξαναβγούν γιατί αλλιώς νιώθεις πως θα σκάσεις.

 

Πως ήταν η πορεία μέχρι την έκδοση;

Η διαδικασία των ηχογραφήσεων ήταν σαν το γεφύρι της Άρτας , όπως έγραψα και στο blog μου στο myspace/tasosgiannikos. Ολημερίς το  έχτιζα, το βράδυ γκρεμιζόταν. Συνάντησα πολλές κλειστές πόρτες και αρκετές φορές την προκλητική αδιαφορία ακόμα και από καλλιτέχνες που εκτιμώ. Γιαυτό νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Νίκο Κούρο για την υποστήριξή του αλλά και στη Χάρις Αλεξίου, τη Δήμητρα Γαλάνη, την Άλκηστης Πρωτοψάλτη και το Κώστα Θωμαΐδη  που όταν τους έστειλα ένα demo με τα τραγούδια μου, αρκετό καιρό πριν προχωρήσω στη δημιουργία του cd, με πήραν τηλέφωνο και μου έκαναν πολύ θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια. Αυτό μου έδωσε αρκετή δύναμη για να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που συνάντησα.

 

Από το 2008 εργάζεσαι στο ΚΕ.Θ.Ε.Α.(Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) διδάσκοντας μουσική σε εφήβους σε απεξάρτηση…

Ναι, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι καθώς με τα παιδιά μαθαίνουμε μουσικά όργανα, ακούμε μουσική και τραγουδάμε. Και έχω τη χαρά να έχω στην ομάδα μου πολύ καλά παιδιά. Παιδιά που κάνουν ένα πολύ δύσκολο αγώνα για να απεξαρτηθούν από τις ουσίες. 

 

«Στη σειρά στήνονται εικόνες σαν ενέσιμες ορμόνες/ εντρυφούν στη βλακεία οι ποιητές/ και η μάχη γεύση νέα, για τους φίλους στην παρέα/ επικήδειος για γάμους και γιορτές» γράφεις σε έναν από τα αρκετούς θυμωμένους-ειρωνικούς  στίχους του δίσκου. Ο θυμός ή  η δημιουργία θα επιφέρουν καλύτερα αποτελέσματα πιστεύεις;

Η δημιουργία έχει πάντα μια αφετηρία. Τη χαρά, τη λύπη ή ακόμα…και το θυμό. Αρκεί ο θυμός αυτός να είναι στοχευμένος  και να ακουμπάει στη κουλτούρα σου, στα «διαβάσματά» σου και στις αναζητήσεις σου. Νομίζω πως στις μέρες μας , σε καιρούς απίστευτα φτωχούς πνευματικά, όπου το αυτονόητο πολλές φορές είναι και το λιγότερο πιθανό σενάριο, ο θυμός μπορεί να είναι η κινητήριος δύναμη για τη δημιουργία. Αυτό βέβαια ισχύει όταν το να γράφεις τραγούδια είναι αφορμή για επικοινωνία, διέξοδος στις προσωπικές σου αναζητήσεις, κατάθεση ψυχής και όχι απλά  ένα παιχνίδι δημοσιότητας και προσπάθεια  αύξησης των τραπεζικών σου καταθέσεων.