Η Εκπομπή “ΜΕΤΡΑ ΜΕ ΤΕΧΝΗ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ”, φιλοξένησε τη Πέμπτη 24 Νοεμβρίου, τον τραγουδοποιό ΤΑΣΟ ΓΙΑΝΝΙΚΟ, για να μας παρουσιάσει την νέα του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ”. (περισσότερα…)

Η Εκπομπή “ΑΚΟΡΝΤΑ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ”, φιλοξένησε τη Κυριακή 6 του Νοέμβρη, στις 6:30 το απόγευμα, τον σπουδαίο τραγουδοποιό ΤΑΣΟ ΓΙΑΝΝΙΚΟ, για να μας παρουσιάσει την νέα του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ”. (περισσότερα…)

ΚΕΘΕΑ-Στροφή: 32 χρόνια μια μεγάλη αγκαλιά για τους έφηβους

 

Το ert.gr μίλησε και με τον υπεύθυνο μουσικής και ραδιοφώνου της ΣτροφήςΤάσο Γιαννίκο.

Τι κάνει ένας μουσικός επιμορφωτής και υπεύθυνος ραδιοφώνου σε μια κοινότητα εφήβων που προσπαθούν να απεξαρτηθούν;

«Είμαι δάσκαλος στην ομάδα μουσικής. Έχουμε δύο ομάδες από 6-7 παιδιά η κάθε ομάδα. Έρχονται δύο φορές στην εβδομάδα σε ένα πολύ ωραίοηχοστούντιο που έχουμε φτιάξει -από μία ώρα τη φορά- όπου τους μαθαίνω τις βασικές αρχές από διάφορα όργανα. Έχουμε ντραμς, κιθάρες, μπάσο, πιάνο, μπουζούκι. Πρόθεσή μου δεν είναι να μάθουν θεωρητική μουσική και να διαβάζουν παρτιτούρα, αλλά να παίζουν πρακτικά, να βγάζουν ένα καλό αποτέλεσμα και να το ευχαριστιούνται. Μετά από αρκετά μαθήματα τους οργανώνω με τέτοιο τρόπο ώστε να παίρνουν μέρος και στην μπάντα της Στροφής. Τα παιδιά λατρεύουν τη μουσική. Περιμένουν με ανυπομονησία τα μαθήματα».

Μιλήστε μας για τη μπάντα, το συγκρότημα της Στροφής

«Έχουμε μια μπάντα με τα πιο προχωρημένα παιδιά και στην οποία παίρνουν περιοδικά μέρος όλοι, κάποιοι παίζοντας ένα δύο τραγουδάκια, κάποιοι παίζοντας περισσότερα. Με την μπάντα συμμετέχουμε σε συναυλίες και εκδηλώσεις που έχει το πρόγραμμα έτσι ώστε και τα παιδιά να το ευχαριστιούνται και το πρόγραμμα να μεταφέρει το μήνυμα της απεξάρτησης σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο».

Τι είδος μουσικής παίζετε;

«Κυρίως μπαλάντες, ροκ ελληνικά και ξένα αλλά και πιο λαϊκά, τραγούδια που ταιριάζουν στην δική μας λογική και στην δική μας φιλοσοφία. Μία φορά στους 2 ή 3 μήνες κάνουμε ψηφοφορία προτείνουν όλοι τραγούδια ψηφίζουμε όλοι μαζί και επιλέγονται τα επικρατέστερα. Σκοπός είναι να παίζουν τραγούδια που τους αρέσουν».

Εκτός από τη μουσική και την μπάντα τα παιδιά της Στροφής κάνουν και ραδιοφωνικές εκπομπές

«Ναι, παράλληλα έχουμε και το ραδιοφωνικό τμήμα. Κάθε Δευτέρα 3 με 5 έχουμε εκπομπή από το www.kethea-strofi.gr και μπορεί να μας βρει κάποιος και στο live24. Πρόκειται για ένα μαγκαζίνο με πάρα πολλά θέματα από τα νέα της κοινότητας, μέχρι σελίδες μαγειρικής, αθλητισμού, ταξιδιωτικά, αφιερώματα σε μουσικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες και άλλα πολλά. Σε αυτό συμμετέχουν όσα παιδιά θέλουν να κάνουν μια εκπομπή για ένα θέμα που τους ενδιαφέρει. Τα ίδια τα παιδιά μετά από μια μικρή εκπαίδευση είναι και παραγωγοί και ηχολήπτες. Εγώ τους οργανώνω και τους μαθαίνω λίγο από ηχοληψία, λίγο πώς να κάνουν τις εκπομπές τους, λίγο αρχισυνταξία. Κάθε Τετάρτη κάνουμε τέτοια μαθήματα.

»Παλαιότερα κάναμε εκπομπές στο Α Πρόγραμμα της ΕΡΤ και η ομάδα που τις προετοίμαζε έκανε μια πάρα πολύ καλή δουλειά, εφάμιλλη επαγγελματιών. Πρόσφατα ετοιμάσαμε κι ένα e-book του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗπου αποτελεί την πρώτη ψηφιακή έκδοση των ραδιοφωνικών εκπομπών της ομάδας ραδιοφώνου των γονιών του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ».

Κύριε Γιαννίκο, τι έχετε αποκομίσει από την πολύχρονη ενασχόλησή σας με τα παιδιά;

«Πάρα πολλά πράγματα. Είναι πολύ ωραίο να δουλεύεις με εφήβους και να νιώθεις ότι τους προσφέρεις κάτι σημαντικό. Δεν κάνουμε απλά ένα μάθημα μουσικής αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Μέσα από την ενασχόλησή τους με τη μουσική και το ραδιόφωνο τα παιδιά παίρνουν ευχαρίστηση αλλά και ερεθίσματα για να χτίσουν σιγά σιγά μια καινούρια ζωή. Η κοινότητα είναι ένας χώρος με έντονα συναισθήματα και πολλή δημιουργία όπου τα παιδιά και εισπράττουν αλλά και δίνουν πολλή αγάπη.

»Με την μπάντα έχουμε συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες. Παρότι περίπου το 90% των παιδιών δεν ήξεραν καθόλου μουσική πριν έρθουν εδώ, μέσα σε ένα χρόνο, τα παιδιά αυτά βγαίνουν στη σκηνή και συνοδεύουν καλλιτέχνες όπως η Δήμητρα Γαλάνη, η Γιώτα Νέγκα, ο Στάθης Δρογώσης, η Ραλλία Χρηστίδου».

Χριστουγεννιάτικη γιορτή στην οδό Χέϋδεν σε συνεργασία με τους Κατοίκους Γειτονιάς του Πεδίου Άρεως, με Φοιτητές του Εργαστηρίου Ζωγραφικής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ και άλλες τοπικές συλλογικότητες

 

Μέσα από αυτές τις διεργασίες δημιουργούνται και βαθιές σχέσεις…

«Πράγματι πολλά από τα παιδιά που ολοκληρώνουν το πρόγραμμα κρατούν στενή επαφή μαζί μας γιατί οι δεσμοί που δημιουργούνται είναι πολύ ισχυροί.

»Τα προγράμματα δεν είναι απρόσωπα, είναι ζωντανοί οργανισμοί και οι άνθρωποι που μπαίνουν μέσα μαθαίνουν απλά πράγματα από το να φροντίζουν τον εαυτό τους έως να στηρίζουν και να στηρίζονται από τους άλλους. Ασχολούνται με διάφορες δραστηριότητες που τους ανοίγουν το μυαλό κι όπως τους λέω συχνά, όποιος πίνει δεν κάνει πράγματα, κι όποιος κάνει πράγματα δεν πίνει».

Τι θα λέγατε σε έναν έφηβο που παλεύει με τη χρήση;

«Θα του έλεγα η ζωή σου έχει αξία! Μην την αφήνεις να πάει χαμένη! Θα του έλεγα τους στίχους από ένα τραγούδι που λένε οι “Τρύπες”: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, η ζωή είναι μεγάλη μη την κάνεις καρναβάλι.

»Σε όλα τα παιδιά θα έλεγα ότι η ζωή είναι σημαντική για να την χαλάνε σε χαζομάρες, θα τους έλεγα να καταλάβουν ότι δεν είναι ούτε ο νάνος των φόβων τους, ούτε ο γίγαντας των ονείρων τους, να βρούνε μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτό και να χαρούνε τη ζωή τους. Αυτή την ισορροπία ένα πρόγραμμα σαν τη Στροφή μπορεί να τους βοηθήσει να την βρουν».

 

 

www.ert.gr

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ: “Η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και αυτό είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη…”

 

“…Σε μια εποχή πολέμων, φτώχειας, αδικίας, κοινωνικών αποκλεισμών και ρατσισμού, πρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να αγαπήσουμε τους άλλους αφού πρώτα μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Και η Τέχνη είναι αρωγός σε αυτό τον δρόμο”

 

Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Οι Beatles και ο Χατζιδάκις!! Δε θυμάμαι ποια ήταν πρώτη και ποια δεύτερη. Θυμάμαι τα 45αρια δισκάκια των γονιών μου με τραγούδια των beatles, την βιογραφία του Λέννον που είχε ο μεγαλύτερος αδερφός μου που την είχα ξεκοκαλίσει αλλά και τα πρώτα τραγούδια του Χατζιδάκι που έμαθα στη κιθάρα, Και ακόμα πιο καθαρά θυμάμαι τη μαγεία που ένιωθα όταν άκουγα αυτούς τους καλλιτέχνες. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σε ηλικία 10-11 χρονών αγοράζω το πρώτο δίσκο των beatles (θυμάμαι ακόμα εκείνη τη πρώτη φορά) αλλά και το ότι το σπίτι μου κοσμούν 2 πολύ μεγάλα κάδρα με τη μαγική τετράδα αλλά και με το μεγάλο Δάσκαλο Χατζιδάκι.

Ποιον μουσικό θαυμάζετε και με ποιον Μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής;Υπάρχουν πολλοί μουσικοί που αγαπώ. Παρόλο που βρισκόμαστε σε μια εποχή που η τέχνη έχει κακοποιηθεί, θεωρώ ότι έχουμε ένα μεγάλο πλούτο δημιουργών και εκτελεστών. Καλλιτέχνες όπως ο Αλκίνοος, ο Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Αγγελάκας, ο Φοίβος δεληβοριάς και πολλοί άλλοι γνωστοί αλλά και όχι τόσο γνωστοί δημιουργοί, εμένα με συγκινούν , με αγγίζουν και θα ήταν μεγάλη μου χαρά κάποια στιγμή να βρεθώ στην ίδια σκηνή μαζί τους.

 

Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Η πορεία μου στη μουσική δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, υπήρξαν πολλές δυσκολίες, πολύς αγώνας για να καταφέρω να κάνω τις δισκογραφικές μου δουλειές αλλά και να μπορώ να σχηματίζω, να οργανώνω και να υποστηρίζω σχήματα για να παίζω σε συναυλίες. Αλλά παρόλα αυτά ήταν μια ενδιαφέρουσα πορεία, με πολύ χαρά κέφι, ενέργεια και πολύ δημιουργικό οίστρο. Υπήρξαν άνθρωποι που χάρηκα τη συνεργασία μαζί τους και με βοήθησαν πολύ. Από το μαέστρο μου στις πρώτες δύο δισκογραφικές δουλειές, έναν ξεχωριστώ μουσικό που έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα στην Ελληνική δισκογραφία Νίκο Κούρο, τη Λένα Αλκαίου που είχα τη τιμή να πει ένα τραγούδι μου, τους Ματ σε 2 υφέσεις που συμμετείχαν στο δεύτερο cd, το Χριστόφορο Κροκίδη, ένα σπουδαίο κιθαρίστα αλλά και τον Αντώνη Μιτζέλο που προσέθεσε ένα πολύ όμορφο κιθαριστικό σόλο, ο Δημήτρης Μαργιολάς, ένας ιστορικός και σπουδαίος μουσικός και πολλοί άλλοι. Σαφέστατα όμως δε μπορώ παρά να εκτιμήσω την πολύτιμη υποστήριξη της Χαρούλας Αλεξίου, της Δήμητρας Γαλάνη και της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, που πριν ακόμα αποφασίσω να κάνω τη πρώτη μου δουλειά, άκουσαν τα τραγούδια μου, με πήραν τηλέφωνο και με τα πολύ όμορφα λόγια που μου είπαν μου έδωσαν κουράγιο να ριχτώ σε αυτή τη μάχη.

Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Είμαστε σε μια εποχή που νιώθω ότι έχουμε χάσει το νόημα. Και αυτά το show υπάρχουν για να εκμεταλλευτούν την επιθυμία κάποιον ανθρώπων να πουλήσουν την ιστορία τους, για να πουλήσουν διαφημίσεις. Δε θα συζητήσω καν για πολλές περιπτώσεις που κάποιοι άνθρωποι μειωμένης αντίληψης γίνονται βορά στο Κολοσσαίο της τηλεόρασης, με αδίστακτους μουσικούς-κριτές να τους κοροϊδεύουν για να εκμαιεύσουν το γέλιο των τηλεθεατών. Υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω με ταλέντο και όρεξη αλλά δε γίνεται να τους αντέξει όλους η σκηνή. Γι’ αυτό πέρα από το ταλέντο, θέλει πολύ δουλειά, αυταπάρνηση και πραγματική αγάπη για αυτό που κάνεις. Πολλά παιδιά που πηγαίνουν σε τέτοια show έχουν πραγματικό ταλέντο αλλά το εμπόριο, τα κάνει γνωστά, τα στύβει και με τα τα πετάει σα στυμμένη λεμονόκουπα. Γι’ αυτό δεν εκτιμώ αυτές τις εκπομπές, γιατί έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις εισπράξεις από τις διαφημίσεις από το να στηρίξουν το ταλέντο.

Μια συνεργασία που ονειρεύεστε; Θα ήθελα κάποια στιγμή κάποια από τα τραγούδια μου να τα πουν μεγάλες φωνές που με έχουν μαγέψει. Ανέφερα πριν της πολύ σημαντικές τραγουδίστριες Χαρούλα Αλεξίου Δήμητρα Γαλάνη και Άλκηστης Πρωτοψάλτη και το σημαντικό ρόλο που παίξαν στο ξεκίνημά μου. Το να ακούσω κάποια τραγούδια μου από τέτοιες φωνές που έχω λατρέψει στην εφηβεία μου θα ήταν ονειρικό σενάριο.

Γιατί χρειάζεται η μουσική παιδεία; Είναι πολυτέλεια ή ανάγκη; Ανάγκη και μάλιστα επιτακτική. Η τέχνη διευρύνει τους ορίζοντες, ανοίγει δρόμους. Εγώ έμαθα ιστορία διαβάζοντας βιβλία ή βλέποντας ταινίες και άγγιξα τα βαθύτερα συναισθήματά μου βλέποντας ζωγραφική ή ακούγοντας μουσική. Νομίζω ότι η τέχνη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και αυτό είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη. Σε μια εποχή πολέμων, φτώχειας, αδικίας, κοινωνικών αποκλεισμών και ρατσισμού, πρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να αγαπήσουμε τους άλλους αφού πρώτα μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Και η Τέχνη είναι αρωγός σε αυτόν τον δρόμο.

Υπάρχουν Έλληνες αξιόλογοι μουσικοί, με μουσική κατάρτιση και γνώσεις; Έχουμε εξαίρετους μουσικούς σε όλα τα είδη. Από τη λαική μας μουσική με κορυφές τον Μανώλη Καραντίνη, τον Δημήτρη Μαργιολά, τους Ραστ και πολλούς άλλους, τη δημοτική μουσική με το Βασίλη Σαλέα, τον Πετρολούκα Χαλκιά, τον Μάνο Αχαλινοτόπουλο, τη τζαζ με Γιώτη Σαμαρά, τον Τάκη Μπαρμπέρη, τον Τάκη Πατερέλη, και σίγουρα ξεχνάω πολλούς σπουδαίους μουσικούς με δεξιοτεχνία αλλά και πολύπλευρες γνώσεις στη μουσική. Νομίζω στην Ελλάδα έχουμε μια σπουδαία κληρονομιά από μουσικούς και είναι κρίμα που η πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα ως προς τον πολιτισμό και έχει υπουργείο πολιτισμού μόνο για να πουλάει εισιτήρια για την ακρόπολη.

Ποια είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Ήδη ετοιμάζεται στο στούντιο η τέταρτη μου δισκογραφική δουλειά που έχω κάνει με το σχήμα μου, τους Big Band Theory δηλαδή τη Σοφία Σταυρουλάκη και τον Κυριάκο Ελαιόπουλο. Είναι μια συλλογή 7 διασκευών από σπουδαία τραγούδια, που παίζω χρόνια στις συναυλίες μου, με μια δική μας αισθητική, με μια άλλη οπτική γωνία. Λογικά θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο μέσα από τη σελίδα μουwww.tasosgiannikos.gr, στην οποία όποιος θέλει μπορεί να μπει και να κατεβάσει δωρεάν τα τραγούδια μου, να δει βίντεο και φωτογραφίες, να ενημερωθεί για λάιβ και γενικά να μάθει περισσότερες πληροφορίες. Αυτά τα τραγούδια θα γίνουν βίντεοκλιπ γιατί είμαστε και στην εποχή του youtube. Και ελπίζουμε πρώτα ο θεός από Οκτώβρη να μην έχουμε άλλα προβλήματα με την πανδημία, για να ξεκινήσουμε και συναυλίες.

 

 

Βιογραφικό.

Ο ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1975. Σε μικρή ηλικία ήρθε στην Ελλάδα και έκτοτε ζει στο Περιστέρι.
Έχει σπουδάσει κλασική κιθάρα και ανώτερα θεωρητικά (αρμονία, αντίστιξη και fuga). Το 2007 πήρε το δίπλωμα της σύνθεσης. Παράλληλα ασχολήθηκε με την ηλεκτρική κιθάρα, το μπάσο αλλά και το ούτι.

Από το 1995 εργάζεται σαν καθηγητής μουσικής διδάσκοντας κιθάρα σε ωδεία αλλά και παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα. Την ίδια χρονολογία ξεκίνησε να εργάζεται και σαν μουσικός σε κέντρα διασκέδασης και ρεμπετάδικα.

Το 2002 έφτιαξε το κιθαριστικό ντουέτο «ΖΝΤΟΥΠ» με το Δημήτρη Ουλή, παίζοντας σε μικρές μουσικές σκηνές στην Αθήνα αλλά και σε διάφορες συναυλίες στην Ελλάδα. Από το 2009 οι “ΖΝΤΟΥΠ” γίνονται πολυμελές σχήμα με την προσθήκη drums, κοντραμπάσου και γυναικείας φωνής. To 2012 φτιάχνει τους “THREEPENNY QUINTET” που είναι ένα ηλεκτρικό σχήμα που αποτελείται κατα βάση από πρώην μαθητές του.

Το 2004 και 2005 συμμετείχε σε συναυλίες νέων ελλήνων συνθετών κλασσικής μουσικής που διοργάνωσε το ωδείο Νίκος Σκαλκώτας . Το 2004 με το έργο «τρεις απόψεις για τρίο εγχόρδων» (τριμερές έργο για βιολί- βιόλα- βιολοντσέλο) και το 2005 με το έργο «επιστολή στον George Gershwin» (τριμερές έργο για πιάνο- σαξόφωνο).

Το 2008 ξεκίνησε να εργάζεται στo ΚΕ.Θ.Ε.Α.-ΣΤΡΟΦΗ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) διδάσκοντας μουσική σε εφήβους σε απεξάρτηση.

Το Φεβρουάριο του 2009 κυκλοφόρησε η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο “ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ” και το Δεκέμβριο του 2010 το “ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΙ” σε στίχους-μουσική αλλά και ερμηνεία δική του.

Το 2013 κυκλοφόρησε και η τρίτη του προσωπική δουλειά με τίτλο “Η ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ” που εκτός από τους στίχους, τη μουσική και την ερμηνεία, υπογράφει και τις ενορχηστρώσεις.

www.polismagazino.gr

ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ – ΚΥΡΑΤΣΩ ΣΚΟΔΡΟΓΙΑΝΝΗ – ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ – ΘΕΜΗΣ

Συζήτηση στο Ionian Radio με τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΕΤΡΑΔΗ (15/07/14)

MIX GRILL

 

Ο Τάσος Γιαννίκος γεννήθηκε το 1975 στο Μόντρεαλ του Καναδά αλλά ζει στην Ελλάδα από μικρή ηλικία. Ακολούθησε μουσικές σπουδές τις οποίες ολοκλήρωσε το 2006 και ασχολήθηκε με πολλά μουσικά όργανα. Εργάζεται ως καθηγητής μουσικής ενώ παράλληλα γράφει έργα κλασικής μουσικής και δραστηριοποιείται μέσα από σχήματα όπως οι Ζντουπ και οι Threepenny Quintet.

Η προσωπική δισκογραφία του περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ Ανοίγοντας Τις Πόρτες (2009), Σπουδή Στο Τίποτα Και Στο Κάτι (2010) καθώς και το ολόφρεσκο Η Μέσα Μου Θάλασσα, το οποίο μάλιστα μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από την προσωπική του ιστοσελίδα, www.tasosgiannikos.gr. Με αυτή την κυκλοφορία ως αφορμή, τον φιλοξενούμε σήμερα με χαρά, για να μας παρουσιάσει δέκα αγαπημένα του άλμπουμ. Ο ίδιος μάς λέει:

Μου ήταν πολύ δύσκολο να διαλέξω μόνο 10! Μόλις τελείωσα την επιλογή, συνέχεια θυμόμουν και άλλα τρομερά άλμπουμ που νιώθω ότι με έχουν αγγίξει και διαμορφώσει μουσικά.

1. Abbey Road – The Beatles (1969)
Οι Beatles και ο Χατζιδάκις είναι το πρώτο και πιο καθοριστικό σχολείο μου στη μουσική. Δε θα μπορούσαν λοιπόν να λείψουν από αυτή την επιλογή.

2. Ο Μάνος Χατζιδάκις Στη Ρωμαϊκή Αγορά – Μάνος Χατζιδάκις (1986)
Τι να πρωτοδιαλέξω από Χατζιδάκι; Μα τη Ρωμαϊκή Αγορά που έχει πολλά και με την υπογραφή του Συνθέτη στις ενορχηστρώσεις.

3. Τα Νέγρικα – Μάνος Λοΐζος/Γιάννης Νεγρεπόντης/Μαρία Φαραντούρη (1975)
Αξεπέραστη δουλειά! Και φυσικά, με όλα αυτά που ζούμε στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, απόλυτα σύγχρονη!

4. Friday Night In San Francisco – Al Di Meola/John McLaughlin/Paco de Lucia (1981)
Οδηγός για όλους τους κιθαριστές.

5. Hunky Dory – David Bowie (1971)
Τρομερός Bowie σε εξαιρετικά τραγούδια.

6. Romantic Warrior – Return To Forever (1976)
Η fusion jazz σε όλο της το μεγαλείο! Al Dimeola, Chick Corea, Stanley Clark, Lenny White. Σαν να λέμε η εθνική ομάδα της jazz.

7. Μπάλλος – Διονύσης Σαββόπουλος (1971)
Ο μεγάλος τραγουδοποιός με τους απίστευτους στίχους σε ένα εκπληκτικό άλμπουμ.

8. Machine Head – Deep Purple (1972)
Το ροκ της εφηβείας μου. Τι άλλο να πω?

9. Το Απέναντι Μπαλκόνι – Ελένη Βιτάλη (1989)
Τι να ξεχωρίσω; Την απίστευτη φωνή, τους φοβερούς στίχους ή τις πολύ όμορφες και ζεστές μελωδίες;

10. Who Else! – Jeff Beck (1999)
Ο Beck σολάρει! Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

«Ποίηση είναι η δράση στο δρόμο»

του Ηρακλή Οικονόμου
( mousikaproastia@gmail.com)

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του «Σπουδή στο τίποτα και στο κάτι». Και όσο κι αν η εποχή αναπαράγει το «τίποτα» σε όλες τις πολύχρωμες εκφάνσεις του, η τέχνη του έχει σίγουρα «κάτι» να μας πει. Τρυφερός αλλά και με κοινωνικές αναφορές στίχος, ευδιάκριτες μελωδίες, προσεγμένες ενορχηστρώσεις με την υπογραφή του Νίκου Κούρου, και τραγούδια που απαιτούν πολλαπλές ακροάσεις. Τον προσκαλέσαμε σε ένα παιχνίδι μηνυμάτων και γκράφιτι, τόσο έντονων και καυστικών όσο και τα τραγούδια του. Ο κύριος Τάσος Γιαννίκος!

 

Στον πρώτο σου δίσκο, «Ανοίγοντας τις πόρτες», ο τίτλος ήταν γραμμένος σε έναν τοίχο. Στο δεύτερο δίσκο «εικονογραφείς» το ένθετο με φωτογραφίες πολιτικών γκράφιτι. Τι σε έλκει στους τοίχους σαν πεδία μηνυμάτων;

Όπως λέει και ένα σύνθημα που έχω στο cd και αποκαλύπτεται όταν βγάλεις το δισκάκι από τη συσκευασία, «ποίηση είναι η δράση στο δρόμο». Δηλαδή η πραγματική τέχνη πηγάζει από τις πράξεις μας και τη προσπάθειά μας να επικοινωνήσουμε και να μιλήσουμε για όσα αντιμετωπίζουμε στη καθημερινότητά μας, με χιούμορ, με ευαισθησία ή ακόμα και με καυστικό τρόπο. Βρίσκω πολλές φορές περισσότερη δημιουργική πνοή στα συνθήματα στους τοίχους από τα γλυκανάλατα τραγούδια που κυκλοφορούν μαζικά στις μέρες μας. Νιώθω να βρίσκομαι πιο κοντά σε αυτούς τους ποιητές του δρόμου, τους ανθρώπους της δράσης παρά στους «σαλονάτους» καλλιτέχνες που η τέχνη μεταφράζεται σε δόξα και κέρδος. «Έντυσα» λοιπόν το δίσκο μου με συνθήματα που με εκφράζουν και κατά κάποιο τρόπο εξηγούν τη δική μου προσπάθεια για δημιουργία.

«Οι τοίχοι έχουν μνήμη και οι μικροαστοί αναφυλαξία». Ποιους εκφράζει «ταξικά», κοινωνικά το τραγούδι σου;

Τα τραγούδια μου μιλάνε για μένα. Για όλα αυτά που εγώ αντιλαμβάνομαι, σκέφτομαι ή αισθάνομαι. Δεν έχουν απαντήσεις, κυρίως έχουν απορίες και κάποιες δικές μου διαπιστώσεις. Άρα μπορεί να εκφράσουν όποιον, άσχετα με τη δική του αφετηρία, έχει ανάλογες παραστάσεις ή προβληματισμούς. Δεν έχω καμία πρόθεση να προκαθορίσω σε ποιους απευθύνονται τα τραγούδια μου, ούτε φυσικά και να αποκλείσω κάποιους άλλους. Άλλωστε όπως λέει και ο Ρίτσος «Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».

«Δεν έχω φίλους, αλλά ευτυχώς έχω MSN». Η κυριαρχία του μοντέλου του τραγουδοποιού σήμερα είναι ένδειξη ελευθερίας, ή αντανάκλαση ενός πανίσχυρου ατομικισμού; Πού πήγαν οι παρέες στο τραγούδι μας;

Ιστορία γράφουν οι παρέες. Ο Χατζιδάκις με τον Γκάτσο, ο Λέννον με τον Μακάρτνεϊ. Ζούμε σε τρομερά ατομιστικές και μοναχικές εποχές και αυτό έχει αντίκτυπο στη τέχνη. Η συνθήκη «τα κάνει όλα και συμφέρει» δεν μπορεί να καλύψει το κενό που υπάρχει στο ελληνικό τραγούδι όσο κι αν υπάρχουν οι λαμπρές εξαιρέσεις του Μάλαμα, του Αλκίνοου ή και κάποιον άλλων νεότερων τραγουδοποιών. Και όσο το τραγούδι θα αντιμετωπίζεται σαν προϊόν με μόνο σκοπό το κέρδος, τόσο η φτηνή λύση του συνθέτη-στιχουργού-ερμηνευτή-όλα σε ένα, θα κερδίζει έδαφος και θα εμποδίζει τη σύμπραξη ανθρώπων με σκοπό να ενώσουν την ενέργεια και τα ιδιαίτερα ταλέντα τους.

«Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα». Κάποιοι λένε ότι αυτή η δημοκρατία αρμόζει στους πολίτες και στα χάλια μας· «μαζί τα φάγαμε»… Τι πιστεύεις;

Προφανώς φέρουμε ευθύνη για τους ανθρώπους που επιλέξαμε να διαχειριστούν τις τύχες μας. Αυτό όμως δεν μας κάνει αυτουργούς στο έγκλημα. Είναι ανήθικο να φορτωθούμε την ανικανότητα αυτών που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και πραγματικά απαράδεκτο να μας ζητάει τα ρέστα αυτός που έστησε το φαγοπότι. Αυτές οι κακές μας επιλογές δεν πρέπει να γίνουν άλλοθι ώστε να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα όσα γίνονται. Αντίθετα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι και πρέπει να αναζητήσουμε αυτά που μας αξίζουν, κάνοντας καλύτερες επιλογές με γνώμονα το κοινωνικό και όχι το ατομικό μας συμφέρον.

«Ελπίζω σε κάτι που μοιάζει φωτιά»· δεν είναι γκράφιτι αλλά στίχος σου από την εξαιρετική «Αφορμή». Τι προσμένεις; Κι αν μοιάζει φωτιά, δεν φοβάσαι μην καείς;

Αναζητώ πάντα αυτό που νιώθω ότι μου δίνει ζωή και με βγάζει από το μούδιασμα της συνήθειας. Ο έρωτας, η μουσική, οι καλοί φίλοι. Προσπαθώ να κάνω πράγματα είτε στη δουλειά μου είτε στη προσωπική μου ζωή που θα με κάνουν να νιώθω όμορφα και να είμαι χρήσιμος. Σε αυτή τη αναζήτηση πάντα υπάρχουν και εμπόδια αλλά όσο και αν φαίνεται τετριμμένο, ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Ή όπως λέω και σε ένα δικό μου τραγούδι από το πρώτο δίσκο, στο «μάθημα πτήσης»: «τίποτα άλλο δε ζητώ/μόνο να μάθω να πετώ/ και όταν βρεθώ μες της ζωής μου το κενό/ να μην το φοβηθώ».

«Το lifestyle είναι μαγικό. Από μηδενικό σε κάνει νούμερο». Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αντισταθείς στον πειρασμό, ως καλλιτέχνης, να γίνεις μέρος αυτού του lifestyle; Άλλοι συνάδελφοί σου, πάντως, τα καταφέρνουν μια χαρά και εντός του…

Το lifestyle είναι κάτι που δεν με απασχολεί. Υποθέτω είναι θέμα παιδείας για τον καθένα να βρει που ανήκει και τι είναι αυτό που τον κάνει να νιώθει καλά με τον εαυτό του. Αυτά που χάσαμε στο πέρασμα του χρόνου, οι αξίες και τα ιδανικά μας, οι καθαρές σχέσεις, η διάθεση για προσφορά, δεν υπάρχει κανένα lifestyle να τα αναπληρώνει. Δεν αγοράζονται με χρήμα, ούτε με εφήμερη δόξα. Υπάρχουν μόνο βαθιά μέσα μας και είναι έτοιμα να τα ανακαλύψει όποιος έχει τη διάθεση να κάνει αυτή τη κατάδυση. Αυτή τη διέξοδο μπορεί να την προσφέρει το τραγούδι, όταν είναι όμως γέννημα ψυχής και όχι προϊόν «καλλιτεχνικής» συνταγής.

«Δόξα τα λεφτά έχουμε θεό». Βιοπορίζεσαι από τη μουσική; Τι περιορισμούς επιφέρει στο δημιουργό η σχετική αδυναμία βιοπορισμού από την τέχνη του;

Ζω από τη μουσική, κυρίως από τη δουλειά μου σαν δάσκαλος και σαν μουσικός σε κέντρα διασκέδασης και ρεμπετάδικα. Από εκεί βγάζω τα χρήματα που ξοδεύω στις δικές μου παραγωγές, στους δίσκους με τα δικά μου τραγούδια. Από τη μουσική τα βγάζω, στη μουσική τα ξοδεύω. Πραγματική ανακύκλωση δηλαδή!! Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε μια εποχή που δεν υπάρχει επένδυση στα καλά τραγούδια άρα δεν βρίσκονται οι πόροι για να υλοποιήσεις το έργο σου και επίσης δεν σε αφήνει να τοποθετήσεις όλη σου την ενέργεια στη δημιουργία. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια οι καλλιτέχνες έγιναν περισσότεροι από όσους αντέχει ο χώρος σε μια μάλιστα μικρή χώρα. Προφανώς δεν γίνεται να συντηρηθούν όλοι και δυστυχώς μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Για αυτούς όμως που το τραγούδι είναι ανάγκη αναζήτησης και επικοινωνίας, τα εμπόδια δεν μπορούν να σταματήσουν το δημιουργικό τους έργο. Και σε αυτό μόνο ελπίζω ώστε στο μέλλον να ακούσουμε περισσότερα όμορφα τραγούδια.

Διδάσκεις μουσική στο ΚΕΘΕΑ, σε έφηβους που συμμετέχουν σε προγράμματα απεξάρτησης. Τι έχεις αποκομίσει από αυτή την εμπειρία;

Είναι μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Έρχεσαι σε επαφή με ένα κόσμο που ενώ είναι δίπλα σου δεν τον γνωρίζεις πραγματικά. Τα παιδιά έχουν ταλέντο και πολύ όρεξη για να κάνουμε ωραία πράγματα. Μαθαίνουμε όργανα, φτιάχνουμε γκρουπ, παίζουμε σε εκδηλώσεις αλλά και ακούμε μουσική από όλο τον κόσμο, από όλα τα είδη και συζητάμε για τα ερεθίσματα που παίρνουμε. Είναι μια πολύ γόνιμη διαδικασία και για μένα ως δάσκαλος. Πιστεύω ότι αποτελεί ένα συν στην πολύ καλή δουλειά που γίνεται στη κοινότητα και στην δύσκολη προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά για να κερδίσουν μια καθαρή και λειτουργική ζωή.

Εν τέλει, ο δικός σου, πολύ προσωπικός τοίχος, ποιο σύνθημα έχει γραμμένο πάνω του και εντός του;

Υποθέτω ότι θα έχει στιχάκια από τα τραγούδια που έχω αγαπήσει. Άλλωστε όπως λέει και ένα τραγούδι: «Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια/ ότι ψέμα στη ζωή μου και να πω».

Σε πολλά τραγούδια σου, οι πολυσήμαντοι και αρκούντως ποιητικοί στίχοι σου επενδύονται με μία μάλλον ανέμελη, ανάλαφρη μουσική. Σου αρέσει να παίζεις συνεχώς με τα όρια μεταξύ του σοβαρού και του αστείου, ή κάνω λάθος;

Μπορείς να πεις τα πιο σοβαρά πράγματα με χιούμορ αλλά και τις μεγαλύτερες ανοησίες με σοβαρό ως και «επιστημονικό» τρόπο. Δεν πιστεύω ότι ένα συμφωνικό έργο έχει οπωσδήποτε μεγαλύτερη βαρύτητα από ένα τραγούδι ή ένα σύγγραμμα περισσότερα νοήματα από ένα παραμύθι. Το θέμα είναι να έχεις κάτι να πεις και να μην φοβάσαι να εκτεθείς λέγοντας το.

Στο live σου επιλέγεις να μετατρέψεις μεγάλα τραγούδια του λεγόμενου «έντεχνου» σε τζαζ μπαλάντες. Ποια είναι η σχέση σου με τη τζαζ;

Ότι έχω ακούσει και αγαπήσει στη ζωή μου με έχει επηρεάσει και βρίσκει τον τρόπο να «τρυπώσει» στις διασκευές που κάνω αλλά και στα τραγούδια μου. Μου αρέσει πολλή η τζαζ αλλά παράλληλα βρίσκω πολύ μαγευτικό το ταξίδι της μουσικής και μέσα από άλλα είδη, το ροκ, το λαϊκό τραγούδι, τη κλασική μουσική κ.α. .

Γενικότερα, πιστεύεις στις μουσικές κατηγοριοποιήσεις και στους διαχωρισμούς; Πώς χαρακτηρίζεις τη μουσική σου;

Οι κατηγορίες στη μουσική είναι χρήσιμες για τα δισκοπωλεία ώστε να ξέρεις σε ποιο ράφι θα βρεις το cd που ψάχνεις. Δεν ξέρω σε ποιο ράφι θα βάλλουν τους δικούς μου δίσκους. Ελπίζω να είναι ένα ράφι που θα είναι γεμάτο με ωραία τραγούδια.

Ποιοι είναι οι «Ζντουπ»; Ευκαιριακό σχήμα, ή δημιουργικό όχημα αλληλένδετο με το έργο σου;

Οι «Ζντουπ» είναι μια ιδέα που γεννήθηκε πριν περίπου δέκα χρόνια μαζί με το φίλο και συνεργάτη μου Δημήτρη Ουλή ως κιθαριστικό ντουέτο στην αρχή και στη συνέχεια ως πολυμελές σχήμα. Είναι μια προσπάθεια να δούμε το τραγούδι χωρίς όρια, να παίξουμε όλα εκείνα τα τραγούδια που αγαπάμε άσχετα το είδος και το ύφος, με το δικό μας τρόπο, βάζοντας τις δικές μας ιδέες και χτίζοντας μια παράσταση με κέφι, χιούμορ αλλά και άποψη.

«Ο θυμός είναι κινητήριος δύναμη για δημιουργία»

 

Η οικογένεια των Ελλήνων τραγουδοποιών άνοιξε πριν από λίγο καιρό τις πόρτες της σε ένα νέο μέλος, το οποίο έφερε ως δώρα γνωριμίας δέκα τραγούδια και ένα ορχηστρικό, ενορχηστρωμένα από το Νίκο Κούρο, με τη συνοδεία ορισμένων γνωστών μουσικώνόπως ο Χριστόφορος Κροκίδης και ο Δημήτρης Μαργιολάς. «Αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος» αναγράφεται στο εσώφυλλο του δίσκου και τα τραγουδάκια μου είναι νότες στα χαμένα/ μικρά εγκληματάκια προμελετημένα σε ένα στίχο του. Ας τον ακούσουμε, λοιπόν, προτού δικαστεί από τον χρόνο της μουσικής…

 

Κατ’αρχήν οι συστάσεις: υπηρετείς τη μουσική ως δημιουργός αλλά και ως δάσκαλός της. Σωστά;

Ναι, πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια ξεκίνησα να εργάζομαι ως μουσικός, σε ταβέρνες και κέντρα διασκέδασης αλλά και ως δάσκαλος σε ωδεία. Αυτό για μένα ήταν ένα μεγάλο σχολείο, που μαζί με τις σπουδές μου στα ανώτερα θεωρητικά της μουσικής μου προσέδωσε ισχυρά εφόδια στις μουσικές μου αναζητήσεις. 

 

Πότε  «πρωτοάνοιξαν οι πόρτες» μέσα σου της δημιουργίας τραγουδιων και τι θα συναντήσει κανείς στο δίσκο σου;

Η σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε σε μικρή ηλικία. Θυμάμαι έντονα το πρώτο δίσκο των Beatles που αγόρασα ή το πρώτο τραγούδι του Χατζιδάκι που με έβαλε ο δάσκαλος της κιθάρας να μάθω. Αργότερα ήρθε το ροκ, η τζαζ, η κλασσική μουσική αλλά και το λαϊκό τραγούδι που εκτίμησα ιδιαίτερα, όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε ταβέρνες. Νομίζω ότι ένα προσεχτικό αυτί θα ακούσει αυτές τις επιρροές στα τραγούδια μου. Άλλωστε οι μουσικές επιρροές είναι σαν τις  ανάσες. Όπως μπαίνουν μέσα σου και σου δίνουν ζωή, έτσι πρέπει να ξαναβγούν γιατί αλλιώς νιώθεις πως θα σκάσεις.

 

Πως ήταν η πορεία μέχρι την έκδοση;

Η διαδικασία των ηχογραφήσεων ήταν σαν το γεφύρι της Άρτας , όπως έγραψα και στο blog μου στο myspace/tasosgiannikos. Ολημερίς το  έχτιζα, το βράδυ γκρεμιζόταν. Συνάντησα πολλές κλειστές πόρτες και αρκετές φορές την προκλητική αδιαφορία ακόμα και από καλλιτέχνες που εκτιμώ. Γιαυτό νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Νίκο Κούρο για την υποστήριξή του αλλά και στη Χάρις Αλεξίου, τη Δήμητρα Γαλάνη, την Άλκηστης Πρωτοψάλτη και το Κώστα Θωμαΐδη  που όταν τους έστειλα ένα demo με τα τραγούδια μου, αρκετό καιρό πριν προχωρήσω στη δημιουργία του cd, με πήραν τηλέφωνο και μου έκαναν πολύ θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια. Αυτό μου έδωσε αρκετή δύναμη για να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που συνάντησα.

 

Από το 2008 εργάζεσαι στο ΚΕ.Θ.Ε.Α.(Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) διδάσκοντας μουσική σε εφήβους σε απεξάρτηση…

Ναι, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι καθώς με τα παιδιά μαθαίνουμε μουσικά όργανα, ακούμε μουσική και τραγουδάμε. Και έχω τη χαρά να έχω στην ομάδα μου πολύ καλά παιδιά. Παιδιά που κάνουν ένα πολύ δύσκολο αγώνα για να απεξαρτηθούν από τις ουσίες. 

 

«Στη σειρά στήνονται εικόνες σαν ενέσιμες ορμόνες/ εντρυφούν στη βλακεία οι ποιητές/ και η μάχη γεύση νέα, για τους φίλους στην παρέα/ επικήδειος για γάμους και γιορτές» γράφεις σε έναν από τα αρκετούς θυμωμένους-ειρωνικούς  στίχους του δίσκου. Ο θυμός ή  η δημιουργία θα επιφέρουν καλύτερα αποτελέσματα πιστεύεις;

Η δημιουργία έχει πάντα μια αφετηρία. Τη χαρά, τη λύπη ή ακόμα…και το θυμό. Αρκεί ο θυμός αυτός να είναι στοχευμένος  και να ακουμπάει στη κουλτούρα σου, στα «διαβάσματά» σου και στις αναζητήσεις σου. Νομίζω πως στις μέρες μας , σε καιρούς απίστευτα φτωχούς πνευματικά, όπου το αυτονόητο πολλές φορές είναι και το λιγότερο πιθανό σενάριο, ο θυμός μπορεί να είναι η κινητήριος δύναμη για τη δημιουργία. Αυτό βέβαια ισχύει όταν το να γράφεις τραγούδια είναι αφορμή για επικοινωνία, διέξοδος στις προσωπικές σου αναζητήσεις, κατάθεση ψυχής και όχι απλά  ένα παιχνίδι δημοσιότητας και προσπάθεια  αύξησης των τραπεζικών σου καταθέσεων.